ลำพังแค่การสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ในมหาวิทยาลัยก็เป็นเรื่องยากแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเข้าเรียนแพทย์ด้วยอายุเพียงแค่ 13 ปี แต่เด็กผู้หญิงคนนี้เธอสามารถทำได้ เธอคือ Alena Analeigh Wicker เด็กสาววัย 13 ปีจากเท็กซัส, สหรัฐอเมริกา ที่เธอตัดสินใจตอบรับเข้าเรียนด้านการแพทย์ที่ University of Alabama’s Heersink School of Medicine ซึ่งยื่นข้อเสนอให้เธอเข้าเรียน เพราะเธอมีคุณสมบัติที่ทางมหาวิทยาลัยต้องการ โดยเธอจะได้เข้าเรียนที่นี่ในปี 2024 ทำให้ Alena กลายเป็นนักเรียนแพทย์ที่มีอายุน้อยกว่าค่าเฉลี่ยของนักเรียนที่นี่ถึง 10 ปีด้วยกัน

                                                   
อ่านมาถึงตรงนี้อาจจะคิดว่า Alena จะต้องเป็นเด็กเนิร์ดที่มุ่งมั่นแค่การเรียนเพียงอย่างเดียวแน่ ๆ ซึ่งจริง ๆ แล้วไม่ใช่เลย เธอยังคงเป็นเพียงแค่เด็กวัย 13 ปีธรรมดา ๆ ทั่วไป เธอเล่าว่า “ฉันยังเป็นเด็ก 13 ปีธรรมดาอยู่ค่ะ ฉันแค่จัดการเวลาได้ดีแบบมาก ๆ แล้วก็มีวินัยสุด ๆ เท่านั้นเองค่ะ”

แม้ตัว Alena จะมองว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กธรรมดา แต่แม่ของเธอไม่ได้คิดแบบนั้น Daphne McQuarter มองว่าลูกสาวของเธอเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์มาตั้งแต่ยังตัวเล็กตัวน้อย

“Alena มีพรสวรรค์ค่ะ” Daphne เล่าถึงสิ่งที่เธอมองเห็นในตัวลูกตั้งแต่เด็กสาวคนนี้อายุเพียงแค่ 3 ขวบ “มันเป็นเรื่องของการที่เธอสามารถจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้ และพัฒนาการของเธอด้วยค่ะ เธออ่านหนังสือจบเป็นบท ๆ เลยนะคะ”

บางครั้งส่วนที่สำคัญที่สุดก็คือ การที่ผู้เป็นพ่อหรือแม่มองเห็นว่าลูกของตัวเองมีพรสวรรค์ และพร้อมจะผลักดัน แทนที่จะมองว่าลูกตัวเองแปลกและกีดกัน

Alena ได้ทำการศึกษาอยู่ 2 ที่ด้วยกัน ได้แก่ มหาวิทยาลัย Arizona State และ มหาวิทยาลัย Oakwood ซึ่งเธอได้ศึกษาพร้อมกันในระดับปริญญาตรีในสาขาวิทยาศาสตร์ชีวภาพ ก่อนจะได้รับข้อเสนอให้เข้าศึกษาในสาขาแพทยศาสตร์ ของ Heersink School แห่งมหาวิทยาลัยอลาบาม่า เมื่อเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา เธอเรียนในชั้นมัธยมปลายด้วยระบบการเรียนที่บ้าน โดยคนที่ออกแบบการเรียนการสอนก็คือแม่ของเธอเอง ซึ่งก่อนหน้านั้น ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 เธอเคยเรียนในโรงเรียนตามระบบทั่วไปมาแล้วด้วย แต่ดูเหมือนจะไม่ตอบโจทย์เธอเท่าไรนัก เพราะโดยส่วนตัวแล้ว Alena สนใจในศาสตร์ที่เรียกว่า STEM หรือ วิทยาศาสตร์(Science), เทคโนโลยี (Technology), วิศวกรรมศาสตร์ (Engineering) และคณิตศาสตร์ (Math)

“ฉันเบื่อค่ะ การเรียนชั้นมัธยมปลายมันง่ายมากสำหรับฉัน ฉันเลยตัดสินใจจบการเรียนชั้นม.ปลายตอนอายุ 12 ปีค่ะ”

แรกเริ่มเดิมทีนั้น Alena อยากจะทำงานในสายงานด้านวิศวกรรม แต่เมื่อเธอศึกษาลงลึกไปแล้ว เธอก็พบว่าเธอไม่ได้ชื่นชอบมันขนาดนั้น เธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนไปศึกษาหลักสูตรด้านการแพทย์แทน โดยในตอนนี้เป้าหมายของเธอก็คือ การเรียนให้จบในสาขานี้ และนำความรู้ความสามารถของเธอไปช่วยเหลือผู้ที่ต้องการ

“สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ฉันอยากจะทำก็คือ การศึกษาด้านภูมิคุ้มกันวิทยาค่ะ และฉันอยากจะสนับสนุนชุมชนที่ยังไม่มีกำลังมากพอในการดูแลด้านสุขภาพของผู้คนในชุมชนได้อย่างเต็มที่ มันเป็นสิ่งที่ฉันมุ่งมั่นอยากจะทำให้ได้ค่ะ”

เธอปิดท้ายบทสัมภาษณ์ด้วยการส่งข้อความไปถึงเด็ก ๆ ทั่วโลกว่า…

“มันรู้สึกมหัศจรรย์มากค่ะที่ได้สร้างหนทางให้กับเด็กผู้หญิงที่อาจจะเป็นเหมือนฉัน เพราะมันไม่สำคัญเลยว่าคุณจะอายุเท่าไร คุณสามารถทำได้ อย่าให้ใครก็ตามมาบอกว่าคุณทำไม่ได้”

ที่มา: https://www.washingtonpost.com/lifestyle/2022/07/20/alena-analeigh-wicker-college-stem/

การเลี้ยงลูกให้โตยังว่ายากแล้ว กว่าจะเติบโตมาทำเอาพ่อแม่เหนื่อยกายสายตัวแทบขาด ไหนจะทำงานหาเงินเลี้ยงดูให้เติบใหญ่ ให้ได้รับการศึกษาเพิ่มพูนความรู้ให้ลูกทุกๆด้าน แต่สิ่งทียากกว่านั้นคือ เลี้ยงลูกอย่างไรโตขึ้นไม่ทำร้ายใคร

ทุกวันนี้มีพ่อแม่ที่ค่อนข้างไม่มีเวลาเพราะ ทำงานแทบจะไม่มีเวลาดูแลลูก ซึ่งสังคมทุกวันนี้ทุกๆคนก็ต้องทำงานกันทั้งนั้น การอ้างว่าไม่มีเวลานั้น ก็มีส่วนบ้าง แต่สิ่งแรกที่พ่อแม่ควรทำก็คือ เป็นตัวอย่างที่ดีในการดำรงชีวิตให้ลูกเห็น จนชินตาไม่แสดงพฤติกรรมก้าวร้าวทั้งการกระทำและการใช้คำพูด เด็กในวัยนี้ ความคิดเขายังแคบ เข้าข้างตนเองและกลุ่มเพื่อนสนิท เอาสังคมที่โรงเรียนเป็นใหญ่กว่าที่บ้าน เอาเพื่อนเป็นใหญ่ก่อนจะคิดถึงพ่อแม่

การตีลูกไม่ใช่การสอนลูกที่ดีที่สุด พยายามไม่ให้เกิดการปะทะ โต้ตอบ เพราะเขาจะมองพ่อแม่เป็นฝั่งตรงข้าม และคิดตลอดเวลาว่า พ่อแม่ไม่มีวันเข้าใจเขา ด้วยเหตุนี้พฤติกรรมก้าวร้าวก็เกิดขึ้นกับเด็ก และกลายเป็นพฤติกรรมความรุนแรงและทวีคูณขึ้นถึงขั้นทำร้ายคนอื่น ผลที่ตามมาอาจจะมีความรุนแรงมากน้อยต่างกัน แต่ถ้าหากถึงขั้น เป็นฆาตรกรล่ะ พ่อแม่จะทำอย่างไร

ลูกมีพฤติกรรมก้าวร้าว

มักเกิดขึ้นกับเด็กช่วงอายุ 2-5 ปี พ่อแม่ต้องไม่ทิ้งปัญหาให้ครูโดยตรงเพราะทางบ้านมีอิทธิพลต่อลูกมากเช่นกัน ควรปรึกษาขอความร่วมมือกับคุณครู ลูกก้าวร้าวทำร้ายคนอื่นและเมื่อคนอื่นทำให้เขาไม่พอใจ เขาก็จะลงมือจัดการได้โดยที่ควบคุมสติตนเองไม่ได้ เมื่อใดที่พ่อแม่หรือคนทางบ้านเปลี่ยน ลูกก็จะเปลี่ยนตาม

วิธีปรับเปลี่ยนพฤติกรรมลูก

-ชื่นชมพฤติกรรมดีๆของลูก ลดการตำหนิติเตียน เพราะเด็กจะชอบให้ชื่นชมและสนใจในตัวเขา
-ใช้ท่าทีสงบ เมื่อลูกดึงดัน( ทั้งเด็กดื้อคือเด็กที่ยืนยันจะเอาสิ่งที่เขาต้องการให้ได้ ส่วนเด็กซน คือเด็กที่ยืนยันว่าเขาสามารถเล่นสนุกสนานได้ทุกที่ เด็กก้าวร้าว คือเด็กที่ยืนยันการแก้ปัญหาด้วยความรุนแรงและได้ผล)
-เมื่อลูกมีปัญหากับใคร ขอให้เขาร่วมมือ ช่วยจัดการพฤติกรรมที่ไม่น่ารักของลูก โดยเราเฝ้าดูอย่างเป็นกลาง
-เมื่อลูกโกรธให้รับฟัง เมื่อลูกอาละวาด ให้ระงับเหตุก่อน อย่าพึ่งดุไปสอนไป
-พ่อแม่หรือผู้ปกครองควรคาดเดาสถานการณ์ไว้ล่วงหน้า วางแผนป้องกันก่อนจะบานปลาย
-พ่อแม่หรือผู้ดูแลควรใจเย็น เอาน้ำเย็นเข้าลูก
-ใช้คำพูดที่ดีฝึกให้ลูกรู้จักระเบียบวินัย อดทนและรับผิดชอบ

เลี้ยงลูก..เริ่มจากพ่อแม่

1.เป็นต้นแบบตัวอย่างที่ดี
2.พ่อแม่ผู้ปกครองควรแบ่งเวลา ให้ลูกได้มีความใกล้ชิดผูกพัน ให้ความอบอุ่น
3.อย่าตามใจมากเกินไป
4.สอนให้ลูกมีความรับผิดชอบและควบคุมตนเอง
5.ให้ลูกรู้จักว่า อะไรควร ไม่ควร
6.ชมเชยในสิ่งลูกทำดี
7.รับฟังปัญหาลูกก่อน ก่อนให้คำปรึกษาแนะนำ
8.สอนลูกให้รู้จักจัดการกับความโกรธ ว่าเมื่อโกรธแล้วไม่มีผลดี ไม่ใช่โกรธแล้วต้องทำร้ายผู้อื่น
9.สอนให้ลูกรู้จักปฏิเสธในเรื่องไม่ถูกต้อง
10.สอนให้ลูกคิดได้ไกล มีเป้าหมาย
11.ไม่ทำโทษลูกด้วยวิธีรุนแรง เพราะลูกจะซึมซับพฤติกรรมรุนแรงได้
12.สังเกตเมื่อเวลาลูกอยู่กับเพื่อนมีพฤติกรรมอย่างไร

พื้นฐานที่สำคัญก็คือพ่อแม่ผู้ปกครอง ต้องเป็นแบบอย่างดี และการให้เวลากับลูก
อย่าลืมว่า ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยากนะคะ เราพ่อแม่ผู้ปกครองควรทำให้ได้ตั้งแต่ลูกยังเด็กๆ
หากจะเริ่มเมื่อตอนลูกโตแล้ว ทุกอย่างอาจไม่ทันเสียแล้ว

Copyright© https://bsite.in/Bsite.In

กลายเป็นข่าวสะเทือนใจขึ้นมาในสังคม เมื่อมีข่าวเด็กชายชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ถูกชายอีกคนที่ปลอมโปรไฟล์บนโซเชียลมีเดียเป็นหญิงสาวสวย หลอกพูดคุยและให้ถ่ายคลิป และภาพอนาจาร หลังจากนั้นก็นำภาพมาแบล็กเมล์ ขู่รีดไถเงิน จนทำให้เด็กเกิดความเครียด นำไปสู่เหตุการณ์เศร้า น้อง ม.5 คนนี้ตัดสินใจขโมยปืนของพ่อมาก่อเหตุยิงตัวเองเสียชีวิต แม้ว่าคดีนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจจะสามารถควบคุมตัวผู้ต้องหาได้แล้ว แต่ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก และมันอาจจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย เพราะอาชญากรรมออนไลน์มันยากต่อการควบคุม และมันสามารถพัฒนาไปได้เรื่อย ๆ ดังนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เราจะหาวิธีป้องกันเรื่องเหล่านี้อย่างไร

สิ่งหนึ่งที่เราต้องยอมรับร่วมกันก่อนก็คือ เด็กและวัยรุ่น นอกเหนือไปจากโรงเรียนแล้ว สถาบันที่ใกล้ชิดกับพวกเขามากที่สุดก็คือ สถาบันครอบครัว การดูแลและป้องกันทั้งหมดก็จำเป็นต้องเริ่มต้นที่จุดนี้ด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าโลกออนไลน์ หรือโซเชียลมีเดียของเด็กนั้นเป็นเรื่องส่วนตัว พ่อและแม่ไม่ควรล่วงละเมิดสิทธิความเป็นส่วนตัวตรงนี้ แต่เรายังมีวิธีที่สามารถปลูกฝังให้ลูก ๆ สามารถรู้เท่าทันเรื่องพวกนี้ได้

อย่างแรกเลยก็คือ เราต้องให้พวกเขาทำความเข้าใจก่อนว่า การจะโพสต์อะไรลงไปในโซเชียลมีเดียนั้น มันจะคงอยู่บนโลกออนไลน์นั้นตลอดไป ยากเหลือเกินที่จะถูกลบให้หายไปได้ เพราะเมื่อตัดสินใจโพสต์ไปแล้ว เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายจะเซฟข้อมูลนั้นเก็บไว้หรือไม่ หรือเขาจะส่งต่อไปให้ใครหรือเปล่า ถ้าเด็ก ๆ เข้าใจในตรงจุดนี้ เขาก็จะสามารถระมัดระวังตัวได้มากขึ้น ไม่ปล่อยภาพส่วนตัว หรือข้อมูลส่วนตัวใด ๆ ให้กับคนที่ไม่คุ้นเคย

การสื่อสารระหว่างครอบครัวเองก็เป็นสิ่งสำคัญ อย่างที่ทราบกันว่าในช่วงวัยรุ่นนั้น เป็นวัยที่อยากรู้อยากลอง ทำให้วิจารณญาณในการไตร่ตรองนั้นอาจจะยังไม่ครบถ้วนสมบูรณ์นัก และเมื่อพ่อหรือแม่พูดคุยสั่งสอน หากเข้าไปพูดผิดวิธี จากการยอมรับก็อาจจะกลายเป็นการต่อต้านไปก็ได้ การใช้จิตวิทยาทำความเข้าใจจึงเป็นสิ่งสำคัญที่พ่อและแม่ควรจะต้องเรียนรู้ อาจจะเริ่มต้นจากการเปิดใจกว้าง ไม่ด่วนตัดสินสิ่งใดไปก่อน แล้วดุด่าว่ากล่าวโดยไม่ฟังเหตุผล การรับฟังนั้นสำคัญมาก ๆ สำหรับเด็กวัยนี้

แต่ถ้า มันเกิดปัญหาขึ้นมาแล้ว สิ่งที่ต้องทำเป็นอย่างแรกเลยก็คือ การทำให้เด็กพวกเขารู้ว่า เขาจะมีพ่อและแม่อยู่ด้วยเสมอ ไม่ว่าเรื่องราวมันจะเลวร้ายขนาดไหน ครอบครัวจะผ่านมันไปด้วยกัน หลังจากนั้นก็คอยดูแลสภาพจิตใจของพวกเขาอย่างใกล้ชิด ทำความเข้าใจว่าทุกคนสามารถผิดพลาดได้ ซึ่งสิ่งสำคัญก็คือ เมื่อผิดพลาดแล้ว เราจะยอมรับและแก้ไขมัน หรือเลือกที่จะหนีมันไป สุดท้ายคือเชื่อมั่นใจตัวของพวกเขาว่าถ้าผ่านเหตุการณ์ร้ายในครั้งนี้ไปได้แล้ว มันจะกลายเป็นบทเรียนและทำให้พวกเขาเติบโตขึ้น

ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวไปนั้น มันมีจุดเริ่มต้นง่าย ๆ มาจากการสื่อสารกันในครอบครัว หากทุกคนในครอบครัวมีการสื่อสารกันอย่างสม่ำเสมอ ไม่ทำให้ลูกรู้สึกห่างเหินจนไม่กล้าจะเปิดใจ เมื่อมันเกิดปัญหาขึ้น พ่อและแม่จะกลายเป็นตัวเลือกแรกที่พวกเขาเข้ามาขอความช่วยเหลือ แต่ถ้าคนเป็นพ่อและแม่ตั้งป้อมขึ้นมาแต่แรกว่า ลูกจะไม่สามารถผิดพลาดได้ ทุกอย่างจะต้องสมบูรณ์แบบ นั่นจะกลายเป็นความกดดันที่อาจนำไปสู่ปัญหาที่ท้ายที่สุดแล้วเราจะแก้ไขมันไม่ทัน

เพราะฉะนั้นอย่าลืมว่า… บางครั้งเราก็ต้องปล่อยให้ลูกผิดพลาดบ้าง เขาจะได้เรียนรู้ และเติบโตขึ้น หน้าที่ของคนเป็นพ่อและแม่ อาจจะไม่มีอะไรซับซ้อน นอกเหนือไปจากการทำให้พวกเขาแน่ใจว่า คุณจะอยู่ข้าง ๆ เขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น