การเลิกรา ย่อมไม่ใช่เรื่องที่คู่รักคู่ไหนอยากให้เกิดขึ้น ยิ่งเป็นคู่ที่ก่อร่างสร้างครอบครัวมีลูกด้วยกันแล้วยิ่งแล้วใหญ่ เพราะชีวิตคู่มันไม่ได้มีแค่สามีภรรยาอีกต่อไป แต่มีเจ้าตัวน้อยเข้ามาเป็นส่วนสำคัญ แต่เมื่อชีวิตรักมันไม่สามารถไปต่อได้แล้ว บางครั้งการแยกทางอาจเป็นทางออกที่ดีกว่า คำถามคือจะทำอย่างไรให้กระทบกับเด็กน้อยที่สุด

การพูดความจริง
การพูดคุยยังคงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับทุกความสัมพันธ์เสมอ และการแยกทางกันคือเรื่องสำคัญที่เราควรให้ลูกมีส่วนร่วม สิ่งที่พ่อแม่ควรทำก็คือ พูดกับลูกด้วยความจริง โดยเลือกใช้คำหรือข้อความที่เหมาะสมกับวัย ไม่ควรโกหก แต่ควรให้เหตุุผล และความเชื่อมั่นในอนาคตกับเขา รวมไปถึงพร้อมตอบคำถามในสิ่งที่เขาสงสัย

ให้ความชัดเจนว่าไม่ใช่ความผิดของลูก
ด้วยประสบการณ์และความคิดของเด็ก เขาไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยตัวเองว่า ปัญหาในความสัมพันธ์มันซับซ้อนเพียงไหน แล้วใครเป็นต้นเหตุที่ทำให้ครอบครัวของเขาไม่เหมือนเดิม สิ่งที่เด็กจะวนกลับมาเป็นอย่างแรกก็คือ การโทษตัวเอง ว่าพวกเขาคือต้นเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่แยกทางกัน หน้าที่ของพ่อและแม่ก็คือ การทำให้เขามั่นใจ บอกให้ชัดเจนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเขา และแม้ว่าพ่อกับแม่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่ความรักที่มีให้กับเขานั้นไม่เปลี่ยนแปลง

วางแผนการเลี้ยงดูลูกให้ชัดเจน
เราเข้าใจดีว่า เมื่อความสัมพันธ์ใดจบลงไปแล้ว เราคงอยากจะเกี่ยวข้องกันให้น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่สิ่งนี้คงใช้ไม่ได้กับคนเป็นพ่อและแม่ สิ่งที่พ่อและแม่ควรจะต้องทำ และกำหนดให้ชัดเจนก็คือ วิธีการเลี้ยงลูกต่อจากนี้ คุณจะให้เวลาลูกอย่างไร ให้เด็กสามารถได้รับความรักและความอบอุ่นไม่แตกต่างจากเดิม โดยจะต้องตกลงกันให้ชัด และพูดคุยกับลูกอย่างตรงไปตรงมา

รับฟังความรู้สึกของลูก
ทุกการเปลี่ยนแปลงมาพร้อมกับช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด นั่นก็คือ การปรับตัว ในช่วงเวลานี้ผู้เป็นพ่อและแม่ควรจะให้ความสำคัญอย่างยิ่ง แม้ว่าจะแยกทางกันแล้ว แต่การรับฟังความรู้สึกของลูกอยู่อย่างสม่ำเสมอ ถือเป็นสิ่งสำคัญที่จะช่วยให้ครอบครัวของคุณก้าวผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากไปได้ การรับฟัง ไม่ใช่การคาดคั้น แต่เป็นการแสดงให้ลูกเห็นว่าเขาไม่ได้ผ่านความรู้สึกแย่ ๆ เหล่านี้ไปตัวคนเดียว เขายังมีพวกคุณอยู่ด้วยเสมอ

การหย่าร้างไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งเป็นครอบครัวที่มีลูกด้วยแล้วยิ่งยากไปกันใหญ่ นี่เป็นเพียงแค่แนวทางเท่านั้น แต่ละครอบครัวย่อมมีปัญหาที่แตกต่าง และข้อจำกัดที่ไม่เหมือนกัน ดังนั้นคุณพ่อและคุณแม่ที่ตัดสินใจจะแยกทางกันแล้วก็ควรจะนำไปปรับใช้ให้เหมาะสมกับตัวเอง แต่สิ่งหนึ่งที่เราอยากให้ทุกคนให้ความสำคัญเป็นอันดับหนึ่งเลยก็คือ ลูก เพราะเขาคือผลที่เกิดขึ้นจากความสัมพันธ์ของผู้เป็นพ่อและแม่ และเป็นคนที่ต้องปรับตัวกับความเปลี่ยนแปลงนี้ด้วยเช่นกัน

ในยุคนี้ที่เทคโนโลยีเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิต บวกกับการที่พ่อแม่มีภาระหน้าที่เข้ามาช่วงชิงเวลาจนทำให้บางครั้งพวกเขาผลักภาระการเลี้ยงดูลูกให้กับเทคโนโลยี ทำให้นี่กลายเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เด็กยุคใหม่มีภาวะสมาธิสั้นมากยิ่งขึ้น จนนำไปสู่ปัญหาด้านพัฒนาการและสมอง แต่ใช่ว่าเรื่องเหล่านี้จะแก้ไขไม่ได้ เพียงแค่มันต้องอาศัยความอดทน ระยะเวลา และความทุ่มเทอย่างมาก

สิ่งแรกที่พ่อแม่ที่มีลูกมีภาวะสมาธิสั้น หรือสมาธิบกพร่องต้องรู้ก่อนเลยก็คือ การที่เด็กเป็นแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นจากความตั้งใจของพวกเขา พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะซน หรือแกล้งจะไม่เชื่อฟัง ทั้งหมดมันเกิดจากอาการผิดปกติทางสมอง ทำให้ความสามารถในการควบคุมตัวเองของพวกเขาลดน้อยลงไป หากปราศจากความเข้าใจในตรงนี้ แล้วโต้ตอบเด็ก ๆ กลับไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด เด็กก็จะโต้ตอบกลับมาด้วยอารมณ์ที่รุนแรงไม่แพ้กัน มันจะนำไปสู่พฤติกรรมก้าวร้าว และการใช้ความรุนแรงที่มากขึ้นได้

ต่อมาก็คือ การกำหนดกิจกรรมในการใช้ชีวิตของเด็ก ๆ โดยเฉพาะการให้เด็กอยู่กับหน้าจอตลอดเวลานั้น เป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น โดยเฉพาะกับเด็กก่อนวัย 2 ขวบ แล้วถึงจะมากกว่านั้น ก็ควรจำกัดเวลาการเล่น มีการตกลงให้ชัดเจนถึงระยะเวลาที่เหมาะสม อาจจะใช้การตั้งเวลาผ่านนาฬิกาที่แสดงให้เด็ก ๆ เห็นชัด ๆ จะทำให้พวกเขาสามารถรับรู้ถึงเวลาได้ง่ายมากขึ้น ไม่เพียงเท่านั้น การคัดเลือกกิจกรรมที่จะให้เด็กเล่นเองก็สำคัญ ลองเปลี่ยนเป็นกิจกรรมที่ใช้เวลานานขึ้น แต่สร้างความแปลกใหม่ได้เสมอ เช่น การต่อจิ๊กซอว์ หรือการต่อตัวต่อ เพื่อให้เด็ก ๆ สามารถใช้ความคิดสร้างสรรค์จดจ่อกับสิ่งที่อยู๋ตรงหน้ามากขึ้น

อีกหนึ่งอย่างที่พ่อและแม่ควรจะต้องทำก็คือ การหมั่นแสดงความชื่นชมและให้รางวัลอยู่เสมอ แม้จะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่การกระตุ้นด้วยความรู้สึกดี ๆ ย่อมเป็นสิ่งที่ทำให้เด็ก ๆ กระตือรือร้นอยากจะทำสิ่งที่ทำอยู่มากขึ้น และการให้รางวัลก็ควรจะเป็นการให้ในทันที ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าจะชื่นชมจนปล่อยปะละเลยเมื่อเด็กทำผิด เพียงแต่อาจจะต้องเริ่มด้วยการลงโทษที่ไม่หนักก่อน เช่น การงดให้รางวัล หรือการนั่งสงบสติอารมณ์ตรงมุมห้อง เป็นต้น และการลงโทษควรเริ่มต้นหลังจากผ่านการฝึกสมาธิไปสักระยะแล้ว

การเปลี่ยนสภาวะแวดล้อมให้ลูกเองก็เป็นสิ่งจำเป็นเช่นเดียวกัน การฝึกให้พวกเขาอยู่ในสภาวะที่มีสิ่งเร้าไม่มาก เช่น ห้องที่ได้รับการจัดอย่างเป็นระเบียบ ไม่ตกแต่งด้วยลวดลายที่ฉูดฉาด ไม่มีเสียงโทรทัศน์รบกวน ลดการพาไปเที่ยวศูนย์การค้า รวมถึงการพูดคุยกับพวกเขาด้วยเสียงที่ไม่ดัง และที่สำคัญคือพ่อกับแม่ไม่ควรทะเลาะหรือใช้ความรุนแรงต่อหน้าลูกด้วย อย่างไรก็ตามนี่เป็นเพียงวิธีที่สามารถเริ่มทำได้ด้วยตัวเอง แต่กระบวนการรักษาทั้งหมดควรอยู่ภายใต้ความคิดเห็นของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ

กลายเป็นข่าวสะเทือนใจขึ้นมาในสังคม เมื่อมีข่าวเด็กชายชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ถูกชายอีกคนที่ปลอมโปรไฟล์บนโซเชียลมีเดียเป็นหญิงสาวสวย หลอกพูดคุยและให้ถ่ายคลิป และภาพอนาจาร หลังจากนั้นก็นำภาพมาแบล็กเมล์ ขู่รีดไถเงิน จนทำให้เด็กเกิดความเครียด นำไปสู่เหตุการณ์เศร้า น้อง ม.5 คนนี้ตัดสินใจขโมยปืนของพ่อมาก่อเหตุยิงตัวเองเสียชีวิต แม้ว่าคดีนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจจะสามารถควบคุมตัวผู้ต้องหาได้แล้ว แต่ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก และมันอาจจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย เพราะอาชญากรรมออนไลน์มันยากต่อการควบคุม และมันสามารถพัฒนาไปได้เรื่อย ๆ ดังนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เราจะหาวิธีป้องกันเรื่องเหล่านี้อย่างไร

สิ่งหนึ่งที่เราต้องยอมรับร่วมกันก่อนก็คือ เด็กและวัยรุ่น นอกเหนือไปจากโรงเรียนแล้ว สถาบันที่ใกล้ชิดกับพวกเขามากที่สุดก็คือ สถาบันครอบครัว การดูแลและป้องกันทั้งหมดก็จำเป็นต้องเริ่มต้นที่จุดนี้ด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าโลกออนไลน์ หรือโซเชียลมีเดียของเด็กนั้นเป็นเรื่องส่วนตัว พ่อและแม่ไม่ควรล่วงละเมิดสิทธิความเป็นส่วนตัวตรงนี้ แต่เรายังมีวิธีที่สามารถปลูกฝังให้ลูก ๆ สามารถรู้เท่าทันเรื่องพวกนี้ได้

อย่างแรกเลยก็คือ เราต้องให้พวกเขาทำความเข้าใจก่อนว่า การจะโพสต์อะไรลงไปในโซเชียลมีเดียนั้น มันจะคงอยู่บนโลกออนไลน์นั้นตลอดไป ยากเหลือเกินที่จะถูกลบให้หายไปได้ เพราะเมื่อตัดสินใจโพสต์ไปแล้ว เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายจะเซฟข้อมูลนั้นเก็บไว้หรือไม่ หรือเขาจะส่งต่อไปให้ใครหรือเปล่า ถ้าเด็ก ๆ เข้าใจในตรงจุดนี้ เขาก็จะสามารถระมัดระวังตัวได้มากขึ้น ไม่ปล่อยภาพส่วนตัว หรือข้อมูลส่วนตัวใด ๆ ให้กับคนที่ไม่คุ้นเคย

การสื่อสารระหว่างครอบครัวเองก็เป็นสิ่งสำคัญ อย่างที่ทราบกันว่าในช่วงวัยรุ่นนั้น เป็นวัยที่อยากรู้อยากลอง ทำให้วิจารณญาณในการไตร่ตรองนั้นอาจจะยังไม่ครบถ้วนสมบูรณ์นัก และเมื่อพ่อหรือแม่พูดคุยสั่งสอน หากเข้าไปพูดผิดวิธี จากการยอมรับก็อาจจะกลายเป็นการต่อต้านไปก็ได้ การใช้จิตวิทยาทำความเข้าใจจึงเป็นสิ่งสำคัญที่พ่อและแม่ควรจะต้องเรียนรู้ อาจจะเริ่มต้นจากการเปิดใจกว้าง ไม่ด่วนตัดสินสิ่งใดไปก่อน แล้วดุด่าว่ากล่าวโดยไม่ฟังเหตุผล การรับฟังนั้นสำคัญมาก ๆ สำหรับเด็กวัยนี้

แต่ถ้า มันเกิดปัญหาขึ้นมาแล้ว สิ่งที่ต้องทำเป็นอย่างแรกเลยก็คือ การทำให้เด็กพวกเขารู้ว่า เขาจะมีพ่อและแม่อยู่ด้วยเสมอ ไม่ว่าเรื่องราวมันจะเลวร้ายขนาดไหน ครอบครัวจะผ่านมันไปด้วยกัน หลังจากนั้นก็คอยดูแลสภาพจิตใจของพวกเขาอย่างใกล้ชิด ทำความเข้าใจว่าทุกคนสามารถผิดพลาดได้ ซึ่งสิ่งสำคัญก็คือ เมื่อผิดพลาดแล้ว เราจะยอมรับและแก้ไขมัน หรือเลือกที่จะหนีมันไป สุดท้ายคือเชื่อมั่นใจตัวของพวกเขาว่าถ้าผ่านเหตุการณ์ร้ายในครั้งนี้ไปได้แล้ว มันจะกลายเป็นบทเรียนและทำให้พวกเขาเติบโตขึ้น

ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวไปนั้น มันมีจุดเริ่มต้นง่าย ๆ มาจากการสื่อสารกันในครอบครัว หากทุกคนในครอบครัวมีการสื่อสารกันอย่างสม่ำเสมอ ไม่ทำให้ลูกรู้สึกห่างเหินจนไม่กล้าจะเปิดใจ เมื่อมันเกิดปัญหาขึ้น พ่อและแม่จะกลายเป็นตัวเลือกแรกที่พวกเขาเข้ามาขอความช่วยเหลือ แต่ถ้าคนเป็นพ่อและแม่ตั้งป้อมขึ้นมาแต่แรกว่า ลูกจะไม่สามารถผิดพลาดได้ ทุกอย่างจะต้องสมบูรณ์แบบ นั่นจะกลายเป็นความกดดันที่อาจนำไปสู่ปัญหาที่ท้ายที่สุดแล้วเราจะแก้ไขมันไม่ทัน

เพราะฉะนั้นอย่าลืมว่า… บางครั้งเราก็ต้องปล่อยให้ลูกผิดพลาดบ้าง เขาจะได้เรียนรู้ และเติบโตขึ้น หน้าที่ของคนเป็นพ่อและแม่ อาจจะไม่มีอะไรซับซ้อน นอกเหนือไปจากการทำให้พวกเขาแน่ใจว่า คุณจะอยู่ข้าง ๆ เขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

นับวันอากาศยิ่งร้อนขึ้นทุกวัน ๆ แค่นั้นยังไม่เท่าไร เพราะอากาศในช่วงนี้แปรปรวนง่ายเหลือเกิน ไหนจะมีโรคโควิด-19 ที่ยังรุนแรงไม่มีพัก อย่าว่าแต่ผู้ใหญ่แข็งแรง ๆ ที่สู้แทบไม่ไหว แต่เด็ก ๆ เองก็ต้องเจอเรื่องพวกนี้เข้าไปด้วย งานหนักก็ต้องตกมาที่คุณพ่อคุณแม่ทุกคนแล้วล่ะ ที่ต้องคอยดูแลสุขภาพของเด็ก ๆ ให้อยู่รอดปลอดภัย ผ่านซีซั่นซัมเมอร์นี้ไปให้ได้ วันนี้เรามาลองเช็คดูกันหน่อยว่า 5 โรคภัยในฤดูร้อนที่พ่อแม่ควรจะต้องระมัดระวัง

1.โรคหวัด และโรคจากระบบทางเดินหายใจ

นอกเหนือไปจากโควิด-19 ที่เข้ามาครองพื้นที่โรคทางเดินหายใจแล้ว ด้วยอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อยแบบนี้ เด็ก ๆ ก็มีโอกาสป่วยเป็นโรคหวัดได้ง่ายเช่นเดียวกัน หรือบางครั้งมันอาจจะกลายเป็นไข้หวัด ผสมกับการที่โรคโควิด-19 ระบาด ความกังวลก็ยิ่งเพิ่มขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว เพราะฉะนั้นคุณพ่อคุณแม่ทุกคนต้องหมั่นดูแลร่างกาย ความสะอาด และอาหารการกิน โดยเฉพาะอาหารที่อุดมไปด้วยวิตามินซี

2.โรคท้องเสีย

อากาศที่ร้อนทำให้อาหารสามารถบูดได้ง่ายกว่าปกติ เพราะมันทำให้เชื้อแบคทีเรีย และไวรัสสามารถเจริญเติบโตได้ดีเป็นพิเศษ ถ้าเกิดไม่ระวัง แล้วเด็ก ๆ ได้ทานเข้าไปก็จะทำให้เกิดอาการท้องเสียได้ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าอาการหนัก อาจจะมีอาเจียน และถ้าเกิดการติดเชื้อขึ้น ก็จะทำให้มีไข้ จนอาจกลายเป็นโรคอาหารเป็นพิษก็ได้

3.โรคลมแดด

เด็ก ๆ กับการออกไปเล่นกลางแจ้งมักจะเป็นของคู่กัน แต่การตากแดดเป็นระยะเวลานาน จนร่างกายมีอุณหภูมิสูงเกิน 40 องศาเซลเซียส จะทำให้ระบบไหลเวียนเลือดและสมองเกิดความผิดปกติ ชีพจรจะเต้นเร็ว ความดันโลหิตจะลดลง ความน่ากลัวก็คือ ถ้าเด็ก ๆ ไม่มีเหงื่อออก หน้าแดง ปวดศีรษะ และกระหายน้ำมาก ๆ นี่เป็นสัญญาณของภาวะฉุกเฉิน ต้องรีบพาไปพบแพทย์ทันที เพราะอาจมีอันตรายถึงชีวิตได้ เพราะฉะนั้น ควรให้เด็ก ๆ สวมเสื้อผ้าที่ระบายอากาศได้ง่าย และไม่อยู่กลางแดดนานจนเกินไป

4.ผดผื่นคันตามผิวหนัง

อากาศร้อน ทำให้ร่างกายขับเหงื่อออกมาได้มากกว่าปกติ แต่ถ้ารูขุมขนเกิดอุดตันและไม่สามารถขับเหงื่อได้ ก็จะกลายเป็นผดผื่นแดงขึ้นตามแขน หรือตามตัว ปกติแล้วมันจะสามารถหายได้เอง แต่ถ้าเกิน 2 วันแล้วมันยังอยู่ ก็ควรจะพาเด็ก ๆ ไปพบกับแพทย์ผิวหนังเพื่อรับการรักษาอย่างทันท่วงที

5.โรคพิษสุนัขบ้า

หนึ่งในโรคยอดฮิตของฤดูร้อน โรคที่มากับสัตว์เลี้ยง หรือสัตว์จรจัดทั้งหลาย นอกเหนือไปจากการพาสัตว์เลี้ยงไปฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าแล้ว การดูแลลูก ๆ ไม่ให้เดินไปตามตรอกซอกซอยที่มีสัตว์จรจัดอยู่ก็เป็นเรื่องที่สำคัญ หากเกิดถูกสัตว์เหล่านั้นกัดขึ้นมาจริง ๆ คุณพ่อคุณแม่ก็ต้องรีบล้างแผลด้วยน้ำสบู่ แล้วพาไปพบแพทย์โดยด่วน เพื่อทำแผล และฉีดวัคซีนป้องกันอย่างทันท่วงที

ถือเป็นงานหนักอีกหนึ่งอย่างที่คุณพ่อคุณแม่ต้องช่วยกันดูแลเด็ก ๆ อย่างใกล้ชิดในฤดูร้อน และยิ่งต้องเพิ่มความใกล้ชิดเข้าไปอีกเพราะการแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ขอเป็นกำลังให้กับคุณพ่อคุณแม่ทุกคนเลยนะคะ