ไม่ว่าใครก็อยากจะลงหลักปักฐานในช่วงบั้นปลายของชีวิตทั้งสิ้น อยากจะมีบ้านสักหลังให้ได้ใช้ชีวิตไปจนแก่เฒ่า เก็บความทรงจำเอาไว้จนวันสุดท้าย บางคนทุ่มเททำงานมาตลอดชีวิตและได้สมหวังอย่างไม่ยากเย็นนักในความฝันนี้ ในขณะที่บางคนกลับต้องต่อสู้กับคนทั้งชุมชนเพื่อให้ได้บ้านในฝันมา แค่เพราะการมีอยู่ของบ้านของเธอ มันมีรูปลักษณ์ไม่สวยงาม หรือรักษาความดั้งเดิมของชุมชนเอาไว้ และต่อไปนี้คือเรื่องราวของคุณป้า June Titterton-Fox วัย 63 ปี แห่ง Whitwell, Rutland ของประเทศอังกฤษ

คุณป้า June ได้ริเริ่มสร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาเพื่อหวังจะได้เป็นหลักปักฐานสุดท้ายของเธอกับสามีในวัยชรา หลังจากที่ทำงานเป็นเกษตรกรมาตลอดทั้งชีวิต เธอกล่าวว่า “เราอยากจะอาศัยอยู่ใน Rutland และตอนนี้เราได้รับอนุญาตในการวางแผนสร้าง เรารู้ว่ามันจะเป็นไปได้ค่ะ”

“ปีนี้ฉันอายุ 64 ปีแล้ว ฉันหวังว่ามันจะเป็นบ้านหลังสุดท้ายของเรา” เธอกล่าว

“ฉันคิดว่ามันคงจะดีไม่น้อยถ้าได้เปิดหน้าต่างออกมาและเห็นเหล่าสัตว์ของฉันวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งหญ้า ตอนนี้งบมันไปอยู่ที่ 450,000 ปอนด์แล้ว (ประมาณ 19.2 ล้านบาท) แต่มันจะออกมาดูดีอย่างแน่นอน ฉันหวังว่าเราจะเริ่มสร้างมันได้ในช่วงฤดูใบไม้ผลิหน้า และคิดว่ามันจะกลายเป็นจริงขึ้นในใน 1 ปีค่ะ”

สิ่งที่ยืนยันว่าบ้านของป้า June ได้รับการออกแบบมาเป็นอย่างดีก็คือ มันได้รับการออกแบบมาด้วยแนวคิด บ้านไร่แห่งยุคศตวรรษที่ 21 โดยมันจะมีระบบประปาเป็นของตัวเอง และระบบจัดการขยะในพื้นที่ของตัวเองด้วย นอกจากนั้นแล้วยังสามารถผลิตพลังงานเพื่อตัวเองได้อีกต่างหาก

มันดูไม่น่าจะมีปัญหาเลย ถ้าเหล่าเพื่อนบ้านไม่มองว่าบ้านหลังนี้มันเป็นเหมือน จุดด่างพร้อยทางภูมิทัศน์

พวกเขาก่อตั้งกลุ่มประท้วงขึ้นในชื่อ Whitwell Residents โดยได้มีการแต่งตั้งทนายความเพื่อต่อสู้ในการคัดค้านการสร้างบ้านหลังนี้ เพราะพวกเขากลัวว่ามันจะกลายเป็นแบบอย่าง เหตุผลที่พวกเขายกมาก็คือ “การมีอยู่ของอาคารหลังนี้มันเป็นรอยเปื้อนที่แท้จริงของพื้นที่ มันสามารถถูกมองเห็นได้ชัดเจนจากที่ไกล ๆ มันจะถูกสร้างขึ้นบนพื้นที่สูง และมองลงมาเห็นมรดกต่าง ๆ ของหมู่บ้านแห่งนี้ ในภาพกว้างนั้น การอนุมัติจะมีโอกาสทำให้มูลค่าทรัพย์สินของพื้นที่ลดน้อยลง”

นอกจากนี้แล้วยังมีความคิดเห็นส่วนหนึ่งของเพื่อนบ้านที่ระบุเอาไว้ว่า “มันไม่เหมาะเลยที่จะมีบ้านสไตล์ฮอบบิท หรือเทเลทับบี้แบบนี้มาให้รกสายตา”

ป้า June หรือ Mrs. June Titterton-Fox อาศัยอยู่ในชุมชนนี้มาแล้วกว่า 20 ปี โดยได้เริ่มชีวิตเกษตรกรของเธอด้วยไก่เพียงไม่กี่ตัว ตามแบบฉบับชีวิตไร่ในฝันของซิตคอม The Good Life ยุค 1970s เป็นการลาออกจากชีวิตคนเมืองสู่การใช้ชีวิตแบบพึ่งพาตัวเองของ 2 สามีภรรยา ทั้งตัวเธอและ Andy สามีได้เช่าไร่ที่ตั้งอยู่ใกล้บ้านของพวกเขาในปี 2002 ก่อนจะซื้อมาเป็นของตัวเองในอีก 2 ปีถัดมา แล้วจึงเริ่มต้นด้วยการเลี้ยงแกะ, วัว และสุกรพันธุ์หายาก โดยเริ่มกิจการขายเนื้อจาก June’s Farm เพื่อเลี้ยงชีพ ความมุ่งหวังเดียวของเธอในการสร้างบ้านหลังนี้ก็คือ การได้ใกล้ชิดกับเหล่าสัตว์ของเธอและทำให้เธอสามารถที่จะดูแลพวกมันได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม

---

• 

• 

• 

• 

• 

• 

ที่มา: Grandmother, 63, to build underground Teletubbies-style eco-home after two-year battle | Daily Mail Online

ความเชื่อ คือการยอมรับหนึ่งของสังคมในแต่ละท้องถิ่นจะมีความเชื่อที่แตกต่างกัน ตามแต่เรื่องเล่า ภูมิประเทศและวัฒนธรรม ซึ่งในสังคมไทยถือเป็นเรื่องที่สำคัญเพราะวิถีชีวิตของคนในสังคมส่วนใหญ่ยังคงผูกโยงกับความเชื่อนำมาปฏิบัติเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิต จึงถือเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเพราะความเชื่อมีความเกี่ยวโยงกับเรื่องลี้ลับและโลกหลังความตาย ซึ่งจะมีคำพูดที่เราได้ยินประจำนั่นคือ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่

แต่ด้วยกาลเวลาที่เปลี่ยนไป เทคโนโลยีเข้ามาแทนที่ทำให้ความเชื่อบางอย่างถูกมองว่าล้าหลัง งมงาย และไร้สาระ ซึ่งเรื่องนี้ก็แล้วแต่วิจารณญาณส่วนตัวของแต่ละคน และเราไม่ควรก้าวล่วงในความเชื่อของกันและกัน วันนี้เพื่อเป็นการย้อนเวลาถึงความเชื่อเก่าๆ เราขอรวบรวมความเชื่อแบบไทยๆ ที่ได้รับการบอกเล่าต่อๆมา และวัยเด็กหลายคนคงเคยได้ยิน ได้รับการสั่งสอนเรื่องราวเหล่านี้และบางคนอาจจะหลงลืมไปแล้ว

-ห้ามชวนใครกลับบ้านโดยไม่เอ่ยชื่อ เพราะเชื่อว่า จะมีภูตผี หรือวิญญาน กลับบ้านด้วย
-ห้ามไปงานศพขณะที่เรามีบาดแผล เพราะเชื่อว่าจะทำให้แผลเน่าเปื่อยมากขึ้น
-ไม่นอนขวางทางเดิน เพราะเชื่อว่าไปนอนขวางทางเดินของเหล่าวิญญาณ ที่เดินผ่าน เขาก็จะเหยียบตัวเราผ่านไปมา ทำให้เราลุกไม่ขึ้น เรียกว่า ผีอำ

-ไม่นอนหันหัวไปทางทิศตะวันตก เพราะเป็นทิศที่คนตายนอน จะไม่เป็นสิริมงคลแก่ตนเอง
– อย่าเคาะจานข้าว เพราะจะเป็นการเรียกวิญญาณพเนจรมา เมื่อได้ยินเสียงเคาะจาน ก็จะพากันมาแย่งเรากินข้าว
– กลางคืนห้ามกวาดบ้าน เพราะจะกวาดเงินกวาดทองออกจากบ้าน
– ห้ามเผาศพวันศุกร์ เป็นวันแห่งความสุขโชคลาภ จึงไม่นิยมมีงานอัปมงคลในวันศุกร์
– คนท้องห้ามนั่งขวางประตู เพราะเชื่อว่า จะคลอดลูกยาก ตัวลูกจะออกมาไม่ได้

– ไม่เอาเชือกหรือด้ายผูกคอเล่นๆ เชื่อว่าจะมีผีร้ายดึงเชือกรัดให้แน่น ให้ขาดใจตายได้
– ไม่ถือของมีคมชี้ปลายไปทางที่มีคนอยู่ เชื่อว่าผีจะผลักให้ของไปทิ่มแทงคนอื่น
– อย่านอนกินของกินต่างๆเชื่อว่าตายไปจะเกิดเป็นงู
– ตำน้ำพริกจนครกแตก ถือว่าเป็นเรื่องอัปมงคล ถ้าเป็นหญิงต้องแก้ด้วยการบวชชีเลยทีเดียว
– กินบก จกลง เชื่อว่า หากกินข้าวเหนียวแล้วใช้มือหยิบเจาะลึกลงไปเฉพาะตรงกลางจะทำให้ข้าวในยุ้งฉางข้าว จะลดลงอย่างรวดเร็ว
– การผูกหอยเบี้ยไว้กับแขนเด็กๆ จะสามารถป้องกันภูตผีปีศาจได้

– ไม่ใส่ชุดดำเยี่ยมคนป่วย เพราะจะเป็นการแช่งให้คนป่วยตาย
– จิ้งจกร้องทัก ห้ามออกจากบ้านเด็ดขาด ถ้าเสียงทักอยู่ข้างหลังหรือตรงศีรษะ ให้เลื่อนการเดินทาง ถ้าร้องอยู่ด้านหน้าและด้านข้างให้เดินทางได้
– ตุ๊กแกร้องตอนกลางวันจะเกิดเหตุร้าย
– หากเด็กหรือผู้ใหญ่จับหิ่งห้อยมาเล่นจะ เมื่อแก่ตัวลงมือจะสั่น
– ถ้าขี้ใส่หัวเชื่อว่าจะโชคร้าย
-เมื่อตัวเงินตัวทองเข้าบ้านให้พูดสิ่งดีๆ
-ห้ามใช้หวีหัก หากกำลังใช้สางผมอยู่แล้วหักคาผม จะเกิดเรื่องไม่ดี
-ผึ้งทำรังในบ้าน จะมีโชคลาภ
-ช้อนชนกันขณะทานข้าว จะมีแขกมาเยือนเป็นต้น

อย่างไรก็ดีความเชื่อที่ปฎิบัติสืบต่อกันมาและความเชื่อจากคำบอกเล่าของรุ่นเก่าที่บางเรื่องก็ยังพิสูจน์ไม่ได้ว่ามีจริงหรือเกิดขึ้นจริงหรือไม่ แต่คนไทยส่วนใหญ่ก็ยังเชื่อว่า ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ เชื่อไว้บ้างก็ไม่เสียหลาย เพราะความเชื่อของคนโบราณจะแฝงคำสอน ไม่ให้ประมาทและ มักง่ายในการใช้ชีวิตประจำวันเสมอ

Copyright© Bsite.In

หากเอ่ยถึงชื่อของ มะเมียะ เด็กสมัยนี้ หรือคนในพื้นที่อื่นที่ไม่ใช่ภาคเหนืออาจจะไม่รู้จักชื่อที่แปลกประหลาดนี้ แต่นี่คือชื่อของหนึ่งในตำนานรักยิ่งใหญ่ที่ชาวเชียงใหม่รู้จักกันดี ถูกเล่าสืบต่อกันมาหลายร้อยปี มีการนำโศกนาฎกรรมมาแต่งเป็นนิยาย สอดแทรกตัวละครและสถานที่จริงที่มีอยู่ในประวัติศาสตร์ล้านนา ทำให้หลายคนเชื่อว่า ตำนานรักของมะเมียะ เคยเกิดขึ้นจริง

เรื่องราวของ มะเมียะ เกิดขึ้นครั้งแรกใน หนังสือเพ็ชรลานนา เล่ม 1 ปี 2507 เขียนโดย ปราณี ศิริธร ณ พัทลุง อ้างเรื่องเล่าประวัติศาสตร์เชียงใหม่ เมื่อครั้ง เจ้าน้อย ศุขเกษม ณ เชียงใหม่ พระโอรสของ เจ้าแก้วนวรัฐ เจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่ องค์ที่ 9 กับ เจ้าบัวชุม ณ เชียงใหม่ เมื่อเจ้าน้อย มีพระชันษาได้ 19 ปี ถูกส่งไปร่ำเรียนศึกษาวิชาที่เมืองมะละแหม่ง ประเทศพม่า ระหว่างนั้นได้พบรักกับสาวแม่ค้านามว่า มะเมียะ และได้อยู่กินกันฉันสามีภรรยาและได้สาบานมั่นรักต่อหน้า พระธาตุใจ้ตะหลั่น (ปูชนียสถานสำคัญของเมืองมะละแหม่ง) โดยสาบานว่าจะรักกันไปชั่วชีวิต หากใครผิดคำสาบานก็ขอให้อายุสั้น

…แต่แล้ววันเวลาเดินทางกลับเชียงใหม่ก็มาถึง เจ้าน้อยได้เสด็จกลับเมือง โดยมีมะเมียะปลอมเป็นเพื่อนชายกลับไปด้วย โดยหารู้ไม่ว่า เจ้าเชียงใหม่ได้เตรียมคู่หมั้นไว้ให้เจ้าน้อยแล้ว ทั้งสองต้องแอบรักกันแบบหลบๆ ซ่อนๆ จนกระทั่งเรื่องแดง มะเมียะ ถูกบีบบังคับให้ต้องเดินทางกลับไปพม่า ในขณะที่เจ้าน้อยสัญญาว่าจะกลับไปรับตัวกลับมาครองรักกัน โดยวันส่งมะเมียะกลับมะละแหม่งได้จัดขบวนช้างไปส่ง มะเมียะได้สยายผมลงเช็ดพระบาทของเจ้าน้อยเพื่อเป็นการแสดงความรักตามธรรมเนียมล้านนา

 

เมื่อกลับไปที่มะละแหม่ง มะเมียะรอแล้วรอเล่า เจ้าน้อยก็ไม่มีทางมารับจึงได้ตัดสินใจบวชชี จนกระทั่งทราบข่าวว่าเจ้าน้อยจะแต่งงานก็ได้เดินทางมาที่เมืองเชียงใหม่ แต่เจ้าน้อยทำใจไม่ได้จึงให้เพื่อนคนสนิทนำเงินมาทำบุญให้กับแม่ชีมะเมียะ เธอเลยตัดสินใจบวชชีไปตลอดชีวิต ในขณะที่ชีวิตบั้นปลายของเจ้าน้อยศุขเกษม ติดสุราหนักและเสียชีวิตในวัยแค่ 33 ปี ดั่งคำสาบานที่เคยตั้งมั่นไว้ว่า หากใครผิดคำสาบานก็ขอให้คนนั้นอายุสั้น

ตำนานมะเมียะ โด่งดังอีกครั้งเมื่อ จรัล มโนเพชร นำเรื่องราวมาแต่งเป็นเพลง และมี สุนทรี เวชานนท์ เป็นผู้ขับร้อง จากนั้นได้แพร่หลายไปในสื่อต่างๆ รวมทั้งมีละครโทรทัศน์ เมื่อมีการนำเสนอเรื่องนี้ เริ่มมีการสืบหาความจริงว่า มะเมียะ มีตัวตนจริงหรือไม่? รวมถึงมีข่าวลือกันว่า เมื่อมะเมียะสิ้นชีพได้มีการนำอัฐิมาเก็บรวมไว้ที่ กู่เจ้านายฝ่ายเหนือ หรือ สุสานราชตระกูล ณ เชียงใหม่ ณ บริเวณลาน วัดสวนดอก  แต่เรื่องนี้ก็ไม่เป็นความจริงแต่อย่างใด

[wonderplugin_video iframe=”https://www.youtube.com/watch?v=J9aKrCKNx6E” videowidth=600 videoheight=400 keepaspectratio=1 videocss=”position:relative;display:block;background-color:#000;overflow:hidden;max-width:100%;margin:0 auto;” playbutton=”https://bsite.in/wp-content/plugins/wonderplugin-video-embed/engine/playvideo-64-64-0.png”]

เจ้าดวงเดือน ณ เชียงใหม่ หรือ เจ้ายาย เคยให้ข้อมูลเกี่ยวกับตำนานนี้ที่ได้รับฟังเรื่องนี้จากเจ้าแก้วนวรัฐ ว่า

“ได้ข่าวจากเชียงตุงว่า…ไปเฮียนหนังสือมันก็บ่เฮียน ไปเมาสาวเหีย ถ้ามีลูกมีเต้าจะเยี๊ยะจะได เพราะว่าเขาต้องมาสืบความเป็นเจ้าหลวงต่อนะ มันบ่เฮียนหนังสือ เอามันกลับมาเหีย ก็เลยเอากลับมา มาก็มากันสองคน คนหนึ่งปลอมเป็นผู้ชายมาคือมะเมี๊ยะ มาแล้วก็บอกว่ามันอยู่กันบ่ได้เลย ก็เลยบอกว่าให้เอาอีมะเมี๊ยะไปส่งเหีย”

แปล :: ได้ข่าวว่าเจ้าน้อยไปเรียนหนังสือก็ไม่เรียนไปมีหญิง ถ้ามีลูกมีเต้าจะทำอย่างไร เพราะว่าขาต้องมาสืบความเป็นเจ้าหลวงต่อ ถ้าเจ้าน้อยไม่เรียนหนังสือก็ให้เอาตัวกลับมาเสีย ก็เลยกลับมากันสองคน คนหนึ่งปลอมเป็นผู้ชายคือมะเมียะ แล้วก็บอกว่าอยู่กันไม่ได้เลยเอามะเมียะส่งคืนกลับไป

ในขณะที่ เจ้าวงศ์สักก์ ณ เชียงใหม่ มีศักดิ์เป็นหลานปู่ ใน พลตรีเจ้าแก้วนวรัฐ  เคยเล่าว่า เรื่องนี้ไม่เป็นเหมือนอย่างที่นิยายเล่า มันเป็นเรื่องของความรักไม่เหมาะสมเพราะตามตำแหน่งเจ้าน้อยฯ จะต้องสืบเป็นเจ้าหลวง คงจะลำบากใจหากมีเมียเป็นชาวพม่า ครั้นผู้เป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องโมโหเป็นธรรมดาที่ส่งลูกไปเรียนแต่ได้เมียกลับมา ซึ่งเจ้าน้อยก็เป็นคนรูปหล่อ เป็นคนสำราญ แต่ถึงขนาดตรอมใจจนตายเหมือนในนิยายนั้นคงไม่ใช่เพราะเพิ่งจะมาปรากฎเนื้อหานี้ตามที่มีการแต่งเป็นหนังสือนั่นเอง

ส่วนเรื่องที่ มะเมียะสยายผมลงเพื่อเช็ดพระบาทเจ้าน้อยก่อนกลับพม่านั้นคล้ายกับธรรมเนียมที่เจ้าดารารัศมี พระราชชายา ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว  ทรงเปลือยพระเกศาออกเช็ดพระบาทด้วยความจงรักภักดี ก่อนเสด็จกลับไปเยี่ยมนครเชียงใหม่หลังพระราชบิดาสิ้นพระชนม์ ซึ่งอาจจะเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างเรื่องเล่าของมะเมียะขึ้นเพื่อให้เห็นภาพการแสดงความซื่อสัตย์ต่อความรักที่ยิ่งใหญ่ และกลายเป็นท่อนจบของเพลงจรัล

“…มะเมี๊ยะตรอมใจ๋ อาลัยขื่นขม ถวายบังคมทูลลา
สยายผมลงเจ๊ดบาทบาทา ขอลาไปก่อนแล้วจ๊าดนี้
เจ้าชายก็ตรอมใจ๋ตาย มะเมี๊ยะเลยไปบวชชี
ความฮักมั๊กเป๋นจะนี้แลเฮ้อ…”

 

จากข้อมูลดังกล่าวทำให้เชื่อได้ว่า เรื่องราวความรักระหว่างเจ้าน้อยกับมะเมียะมีอยู่จริงแน่นอน แต่อาจจะถูกแต่งเสริมเพื่ออรรถรสของความเป็นนิยาย สอดคล้องกับพระประวัติในช่วงบั้นปลายของเจ้าน้อย ศุขเกษม ที่ถือถูกแต่งตั้งเป็น เจ้าอุตรการโกศล  ถือศักดินา 1,600 แต่ด้วยนิสัยไม่เอาการเอางาน ชอบดื่มแต่เหล้าย้อมใจ ทำให้ไม่มีสิทธิในการครองนครเชียงใหม่ เจ้าน้อยเข้าพิธีสมรสกับเจ้าบัวชุม ณ เชียงใหม่ และ ถึงแก่กรรมด้วยโรคเส้นประสาทพิการเรื้อรัง เมื่อวันที่ 20 มีนาคม พ.ศ. 2456 โดยอัฐิถูกนำไปไว้ที่กู่หลวง ณ วัดสวนดอก

 

แม้วันเวลาจะผ่านไปหลายร้อยปี แต่เรื่องราวความรักที่ซื่อสัตย์ของมะเมียะยังคงถูกเล่าขาน
และบางครั้งอาจจะมีข้อมูลทางประวัติศาสตร์มาลบล้างเรื่องเล่านั้น
แต่เชื่อได้เลยว่า เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ให้แก่ความรักและสะท้อนให้เห็นขนบธรรมเนียม ตำนานของชาวล้านนาที่หากไม่ได้รับการเล่าต่ออาจจะเลือนหายไปตามกาลเวลาก็ได้

Copyright© Bsite.In